Jako że przebodźcowanie u osób neuroróżnorodnych powoduje różne stany “skupienia”, to powrót do stanu sprzed wydaje się naturalnym następstwem. Tymczasem ten powrót może w ogóle nie następować i stan wyczerpania wydłużać się maksymalnie do granic wytrzymałości. To jest tak, że z braku możliwości wyłączenia szkodliwych bodźców, stan alarmowy przemienia się w stan permanentny. Bardzo często traumatyzujące okazuje się być właśnie środowisko pracy.

"Z braku możliwości wyłączenia szkodliwych bodźców, stan alarmowy przemienia się w stan permanentny. Bardzo często traumatyzujące okazuje się być właśnie środowisko pracy".

Dla mnie jako osoby w spektrum traumatyzujące były powroty każdego dnia do tego samego miejsca pracy, w którym źle się czułam, ponieważ drażniły mnie hałasy, ruch, głośne rozmowy, niewygodne krzesła i biurka, otwartość przestrzeni, niemożność skupienia się i dokończenia zadania, oczekiwania bycia osobą towarzyską czy miłą, uległą czy w ogóle “jakąś”. Pracowałam w miejscach, gdzie każdy dzień był sam w sobie przetrwaniem. Po każdym takim dniu starałam się odprężyć choćby jeżdżąc na rowerze. Uczucie usztywnionego barku czasami nie ustępowało nawet po 2-godzinnej przejażdżce i to w całkiem ładnych okolicznościach przyrody. Powtarzający się schemat napinania się i brak solidnego odpoczynku (nawet rzadkie i niedługie urlopy nie pomagały) doprowadził mnie do trwałego uszczerbku zdrowia i depresji.

"Znalezienie swojego tempa pracy, dobrych warunków i egzekwowanie ich było pracą na kolejne długie lata, podczas których traciłam już nadzieję na to, że kiedykolwiek nastąpi jakaś istotna poprawa".

Znalezienie swojego tempa pracy, dobrych warunków i egzekwowanie ich było pracą na kolejne długie lata, podczas których traciłam już nadzieję na to, że kiedykolwiek nastąpi jakaś istotna poprawa. Nawracające depresje tylko utwierdzały mnie w tym przekonaniu. Nie ma idealnych warunków, ale trzeba pomyśleć o takich, które są dla mnie najprzyjaźniejsze. Zaczęłam od tego, jak zapewnić sobie odpoczynek, a z czasem regularny odpoczynek, ponieważ jego częstotliwość i w pewnym stopniu regularność wpływała w taki sposób, żeby nie kumulować napięcia w sobie tygodniami. Tutaj zaczęły odgrywać ważną rolę weekendy i to, żeby najczęściej odpoczywać na łonie natury. Z czasem skupiłam się także na tym, żeby nie mieć zapełnionego tygodnia różnymi zajęciami, tylko po zakończeniu pracy mieć po prostu luz na odetchnięcie. W ostatnim roku dodałam także wyjścia na basen w ciągu dnia tak, żeby dzielić zadania zawodowe na czas poranny i popołudniowy i późnopopołudniowy. Tak, żeby w ciągu dnia zjeść również posiłek.

Powrót do siebie oznacza dla mnie zauważenie i reagowanie na nadchodzące przeciążenia, żeby nie dopuścić do totalnego wyłączenia. To jest również takie zaplanowanie dnia i tygodnia, żeby mieć czas na odpoczynek. Czasami napięcie tak się kumuluje, ponieważ zdarzy mi się przeżywać coś bardzo intensywnie, że zapominam o odpoczynku, wydaje mi się on wówczas trudny do realizacji, bo wymaga właśnie uaktywnienia ciała, a moje ciało na obecną chwilę pragnie tylko zaszyć się pod ciepłym kocem. Wówczas ogłaszam bezsilność. Jako rozwiązanie sytuacji.